Toen ik ‘m af had dacht ik… he… doet me ergens aan denken. Mijn nicht Marmod had ook iets gemaakt met blue en iets anders met van die zwarte streepjes. Toch is deze spread helemaal spontaan ontstaan. Dat vind ik toch het fijnst om te doen. Pagina’s pakken en beginnen zonder na te denken. Wel een beetje natuurlijk, anders komt er niks. Ik zat echt blauw te wezen… bleh.. en had ook geen zin in plakken. Ben wel begonnen en heb op een pagina een brief geschreven. Toen ging het verder vanzelf. Diepzinnig is ie niet, misschien ietwat saai. Maar het is wederom een stukje van mij en dan is het goed. Al heb ik nog steeds moeite met “wanneer stoppen” en wil ik alsmaar dingen verbeteren.
