Het is een druk mannetje die Derek. Hij komt swingend op, heeft meteen de hele zaal plat en iedereen staat “energie op te wekken” door te klappen, stampen en mee te swingen. Hij danst, zingt en is erg energiek. “We present….. Derek Ogilvieeeeeeeeeeeeeeee……..!!!!!”
Zijn tolk, de stem van “La pizza Casa di mamma van dr. Oetker” heeft de show geopend en het een en ander uitgelegd. De aanwezige camera’s staan er niet voor TV-opnames, maar om die 1500 mensen in de zaal te kunnen laten zien wie geestenbezoek heeft en om Derek te volgen die voortdurend door de zaal rent. En ze staan er voor Derek om hem de persoon te laten zien waarmee hij via het scherm staat te praten.
Hij is goed, Derek. Hij presteert het om die 1500 mensen muisstil te krijgen terwijl hij al krabbend op zijn hoofd probeert te bewijzen dat hij echt is, dat hij details kan noemen die niemand kan weten, alleen de bezoekende geesten en de betrokkenen zelf. En toegegeven, dat lukt hem vaak. Soms verloopt het kontakt met gestorvenen en levenden erg stroef en stop hij daarmee. Begrijpelijk, want er zitten veel blokkades in het publiek. Wel waren er naar mijn gevoel veel gemeenplaatsen. Ook ik kreeg zo nu en dan een schrikreactie, een stukje herkenning. Maar dat kregen 1000 anderen ook. Met buikpijn, nekpijn, kiespijn, hartaanvallen en zere benen bereik je een groot deel van het publiek. Zelfs met “heb je een stofzuiger die 4 jaar geleden is vervangen, verhuisd of verplaatst” bereik je een hoop mensen. Bij ons groepje van 5 waren er al 3 die “ja” konden zeggen. Maar er kwamen tijdens een “reading” wel degelijk een aantal specifieke details naar voren. Alleen vond ik het zo jammer dat Derek het blijkbaar nodig vond om voortdurend die “bewijzen van echtheid” te promoten. Dat vond ik dan weer afbreuk doen aan het geheel.
Derek is goed, maar het is een show, dus vermaak moet er ook zijn. Grapjes, zingen, tamtam… het is er allemaal. Maar het is niet zo mijn ding. Het is voor mij iets te. Ik heb geen enkel moment echt de behoefte gevoeld om mijn hand op te steken. Had best wel even met hem willen praten, maar dan saampjes zonder poeha. Gewoon tijdens een bakje koffie ergens op een stil terrasje. Want dat Derek iets voelt en kontakt kan maken, dat geloof ik echt geloof ik…
Na de show is het nog niet afgelopen. Nee… Derek komt dan in de zaal naast het theater. Daar staat hij enthousiast te dansen en te rennen op de toonbank van zijn merchandise-stand. Al wapperend met boeken en ander materiaal waarop je zijn handtekening kan laten zetten geeft hij nog een showtje, zonder readings uiteraard. Ook kun je met Derek op de foto. Tot 12 uur mengt hij zich onder het “vertrekkende” publiek. Wij hebben even staan kijken en gapen. Het was wel goed zo Derek…. wij gaan naar huis…
Het was een gezellige en leuke avond zo met de buufjes. En ik zou best nog wel een keertje naar Derek willen. Maar eerlijk gezegd, Freek de Jonge ofzo had er ook wel mogen staan.
Met excuus voor de kiekjes van slechte kwaliteit.
