Vorige week kreeg ik een mailtje van mijn dochter, “Is dit niks voor jou mem?” Ze had een oproep gevonden van een castingbureau. Die zochten Fries sprekende mensen voor een sterspotje met daarin o.a. Sven Kramer. Voor de KPN. “Ach”, dacht ik, “waarom ook niet…” Ik roep al jaren dat ik ooit nog eens in een sterspotje wil spelen of figureren dus wanneer de kans zich dan voordoet moet je ook toehappen… of niet dan? Zeggen is makkelijker dan doen. Maar gezien het feit dat ik de laatste jaren allerlei dromen en wensen aan het vervullen ben, en dat deze allemaal geweldig fijn en goed uitpakken, tja dan moet je wel happen. Vol goede moed een mailtje met foto gestuurd naar het castingbureau en binnen 5 minuten had ik bericht terug. “Heel geweldig, maar de planning is al rond…. niet meer nodig….. misschien een idee om je in te schrijven want….. bij uitval een beroep op je doen…. “. Ik weer meteen een mailtje terug gestuurd, “Jammer, maar begrijpelijk… want korte termijn… ja, ik schrijf me in…. bedankt…” “Volgende keer beter”, denk ik. Best wel een beetje opgelucht ga ik naar buiten, waar ik bezig ben met andere leuke dingen, en ben meteen het sterspotje weer vergeten. Komt Hannyman naar buiten met de telefoon, “Het castingbureau voor je…” “Ja, haha, dat zal wel!” Ik geloof ‘m niet, maar neem natuurlijk de telefoon aan en wacht af. Het is wel het castingbureau met de vraag of ik wil komen voor auditie….. slik…..
Gisteren, samen met mijn dochter dus naar Amsterdam. In het Westerpark heeft “Oi Mundo” een kantoortje en studio in een oude gasfabriek. Ruim op tijd komen we aan en modderen eerst een half uur met een ultramoderne parkeerautomaat om een uurtje te kunnen parkeren. Niks werkt naar behoren en de inmiddels aangekomen controlerende parkeerwachter zegt: “gooi er maar wat in, we laten jullie de hele dag wel staan”. Tja, het ligt dus niet aan die provinciaaltjes die een keertje “Amsterdam doen”. We lopen bij het castingbureau naar binnen en het sfeertje is erg goed. Vriendelijke mensen, koffie, geen tamtam. Na een kwartiertje ben ik aan de beurt. Ik krijg nummertje “35” opgespeld en er worden foto’s genomen. Ik voel me net een crimineel en lach nogal wat zuurtjes… Maar goed, zuur kijkende mensen zullen ze ook wel nodig hebben denk ik dan. Nr. 35 geeft me wel een goed gevoel. Dit is inmiddels de 2e auditie-dag en er zijn plm. driekwart van de kandidaten gecast. Ze hebben er zo’n 15 nodig denk ik, dus een rekensommetje is snel gemaakt. Erg veel moeders en/of tantes zullen er niet gecast zijn denk ik dan… Dan lopen we, nog een kandidaat (nr. 34, voor een andere rol) en ik, de studio binnen. Ik moet gaan staan en mij voorstellen, mijn profiel en handen laten zien, enkele verklaringen afleggen… en dat allemaal voor de camera natuurlijk. Meestal sta ik aan de andere kant van dat ding. Dan gaan we een scene een aantal keren improviseren en opnemen. En dat was het dan. Ik krijg bericht of ze met mij in zee gaan of niet. Wanneer weten ze niet. Dat kan, wanneer de keuze moeilijk blijkt, wel 11 augustus worden. De eerst mogelijke opnamedag is 12 augustus. Afwachten dus….
En dan gaan mijn dochter en ik nog even gezellig “Amsterdam doen”. Shoppen (schoenen en een boek), op de Dam zitten samen met voetbalsupporters en de ME, wandelen, legaal zwartrijden* (ja dat kan in Amsterdam), pasta uit een kartonnetje eten en richting Schiphol om daar op verboden terrein (later op de spotplaatsen) vliegtuigen te spotten. Een grote hobby van mijn dochter. We hadden een prachtig plekje gevonden maar werden vriendelijk verwijderd door de politie. We werden verwezen naar prachtige spotplaatsen waar we toen uren hebben zitten kijken naar vliegtuigen. Rond 23:30 uur waren we weer thuis… Een erg leuke dag. En eigenlijk hoef ik de rol in het spotje niet zo nodig meer. Mijn wens is al vervuld. Heb dan wel niet echt meegedaan maar wel een beetje. O ja… Sven was er niet natuurlijk…
* Legaal zwartrijden: vragen om een dagkaart. “Heb ik niet”, zegt de chauffeur, “Koop er maar eentje op het Centraal en ga maar zitten”. Nou, die kaart hebben we niet gekocht 😉
