Sta ik in een winkel en zie ik 3 personen, 1 man en 2 vrouwen, hun tassen vullen met kleding en andere spulletjes. Grote shoppers, gewoon open en bloot. 1 Vrouw met een tas en rits die netjes wordt dichtgezipt. Ik sta er bijna bovenop. Ze babbelen wat, schijnbaar heel ontspannen en o zo “gewoontjes”. Op de valreep worden er twee kleinigheden, een hemdje en broekje of zoiets, uit het schap gepakt en het trio loopt naar de kassa. Ik ga er naar kijken, van een afstandje maar wel duidelijk zichtbaar. En ja hoor… alleen die 2 ‘kleinigheden’ worden op de band gelegd, afgerekend en al babbelend loopt het trio naar de uitgang. Ik loop naar de kassière en zeg “Die personen hebben meer in hun tas gestopt dan dat ze hebben afgerekend’. Het meisje kijkt me verschrikt aan. Zo ook de andere klanten in de rij. Ik zeg het nog een keertje. Alleen verbazing is de reactie. Ik begin me bijna schuldig te voelen dat ik het heb gemeld. ‘Nou’, denk ik, ‘daar schiet ik ook niks mee op’. En ik loop naar een leidinggevende (denk ik) die staat te inventariseren. ‘Ik heb net een winkeldiefstal gezien en gemeld bij de kassa. De daders lopen nog buiten denk ik.’ Ik geef een beschrijving en krijg als reactie ‘Dankuwel dat u het heeft gemeld’. Ook deze medewerkster lijkt verder geen actie te ondernemen. Ze loopt door de winkel en verdwijnt tussen de schappen. Ze gaat niet naar kantoor en niet naar buiten. Misschien heeft ze een mobieltje op zak? Zou kunnen. De daders zijn inmiddels al een eind verder….
Ik sta inmiddels heel verontwaardigd te zijn en mijn knieën beginnen te bibberen. Ja, ik beleef dit ook niet dagelijks en vind het best spannend en vervelend. Ik blijf nog even zichtbaar in de buurt hangen, voor het geval dat…
Nou, tevergeefs. Ik reken af bij een andere kassière. Ik wou naar die andere, maar die moest net even weg, een prijs controleren….
Ben ik nou zo naïef? Wordt er tegenwoordig niks meer aan winkeldiefstal gedaan en volstaat een doorberekening in de prijzen? Bah, wat een k*twereld…
De meeste mensen gaan dan… eh… opruimen… Dat houdt in dat je spulletjes sorteert, de rommel weggooit, bruikbare spulletjes naar de kringloop brengt en dat wat je wilt houden netjes en overzichtelijk een plekje geeft. Dat zouden de meeste mensen doen denk ik. Ikke niet… daarom kom ik ook nooit door de “rommel” heen. Mijn handicap is dat ik voortdurend prikkels krijg wanneer ik bezig ben met de bult “troep”. Mijn creatieve hersenhelft maakt dan in gedachten allerlei andere “troep” van elk lapje stof, kantje, boekje, frutsel, dop, oude kleren, versleten dekbedhoezen… Soms is dat echt een plaag. Want voordat ik het door heb “moet” ik toegeven aan die impuls en zit ik vervolgens tussen de bult te knutselen, naaien, schilderen, haken… weet ik veel. Ik vergeet dan alles om me heen en kom dan na een tijdje plotseling tot besef dat er ook nog wel eens iets anders moet gebeuren en stap dan ook zo weer in mijn andere, meer levensbehoeftige bezigheden. Ik vergeet dan meteen ook weer dat ik eigenlijk aan het opruimen was… Met als gevolg dat de “troep” alleen wordt verplaatst en verandert van vorm en doel. Mijn hobbykamertje wordt steeds kleiner en ik steeds chaotischer.
Maar weet je… ik vind het zo leuk. Dat uitvinden, gepruts en geknutsel. Eigenlijk heb ik geen last van die “troep”… alleen geen ruimte genoeg waardoor ik nooit iets meer kan vinden en dat dan maar weer koop omdat ik het toch moet gebruiken. Met als gevolg… juist… Het wordt veel te druk in mijn huis en mijn hoofd, en gezien mijn groeiende leeftijd en mijn afnemend geheugen gaat dat echt een probleem worden. Wat zeg ik? Het is al een probleem. Ik ontken de troep inmiddels al en vertoon vluchtgedrag. Dat wil zeggen… ik draai me om en ga achter de pc zitten of bezoek een kringloopwinkel 😉
Wat ik van de troep maak? Nou, miniatuurspulletjes voor mijn poppenhuishobby, art-journal-pagina’s, haakseltjes en frutsels, tassen… eh… meer weet ik zo snel niet….
We zijn nu alweer een paar weken terug uit Frankrijk. Het was weer een heerlijke vakantie en mijn hoofd zit ook weer vol met ideeën van al die inspiratie die ik heb opgedaan. Grote 1:1 ideeën maar ook op schaal, 1:12 in dit geval.
Een van mijn kinderwensen was dat ik ooit in een veld met klaprozen kon gaan zitten. Die wens was ontstaan tijdens het maken van een legpuzzel. Een foto met daarop een Frans huisje in een veld vol rode klaprozen… prachtig. Die wens is vervuld en thuisgekomen kwam ik ook in mijn achtertuintje een aantal klaprozen tegen.
Geen veld vol (dan had ik niet naar Frankrijk gehoeven hè?) maar enkele bosjes zo langs de schutting. Nu een aantal weken later bloeien ze nog steeds.
Omdat ook het maken van miniatuurbloemetjes een grote liefhebberij van mij is (hier mijn miniaturen-weblog) kon het niet anders dan dat ik klaproosjes wilde maken natuurlijk. Dit zijn ze geworden, 1:12 Zo’n 7 cm hoog.
We zijn weer terug uit Frankrijk. Heerlijk met ons blauwe volkswagencamperbusje langs en door de mooiste plaatjes gereden. De zon achterna en vluchten voor dreigende onweersbuien. Mistral-winden gierden ons om de oren, nachtegalen en kikkers hielden ons soms wakker. Maar mooi was het zeker. Mij meestal te warm, maar daar schijn je niet over te mogen klagen LOL. Ik mijd de felle zon en de schaduw is mijn vriend. En weer een kinderwens vervuld. Ach het zijn maar kleine wensjes maar het gevoel is heerlijk. Als kind had ik een legpuzzel met daarop een oud (Provencaals) hutje midden in een groot papaverveld. Daar wou ik heen… midden in dat rood/groene veld zitten. Nou, papavervelden genoeg in Frankrijk. Al zijn de boeren er niet zo blij mee. De Lavendel bloeit bijna, maar pas in juli volop. Dus paarse velden heb ik gemist. Wel zijn we naar een Lavendelboerderij geweest. Nu kan ik ook distilleren, alleen nog bakken vol “Lavendin” kweken….
Ik kreeg een tip van een vriendin (Margriet) om het “Palais idèal” in Hauterives te bezoeken. Ook dat hebben we gedaan. Erg leuk om te zien hoe een Franse postbode (Ferdinand Cheval) zijn eigen fantasiepaleis inelkaar heeft geknutseld. Verder naar de Provence geweest, het gebied ten zuiden van de Mont Ventoux en naar de Franse Alpen, Gorges du Verdon. Een imposante kloof gevormd door de rivier de Verdon. De Gieren vliegen je daar vlak boven je hoofd en je wordt duizelig van de steile diepte aan je voeten. Een aanrader…
Natuurlijk veel gewandeld, dorpjes bekeken, verdwaald in de donkere steegjes van Bonnieux, gelezen, gereden en gelachen… teveel om op te noemen. Ik kom dan meestal doodmoe thuis van zo’n vakantie… Thuis kan ik weer luieren 😉
Al jaren is ook filmen en monteren een hobby van mij. Toneel, prive, trouwerijen, verjaardagen, korte clipjes over diverse onderwerpen, muziekavonden, noem maar op… er gaat veel mijn lens binnen en vervolgens in een gemonteerd jasje op DVD of Youtube. Zo zonder achtergrond of opleiding heb ik mijzelf vanalles aangeleerd. Op het Net vind je genoeg materiaal en antwoorden om steeds verder te komen en meer te leren.
Maar gisteravond had ik “les” van een heuse prof. Hoe is dat zo gekomen….. 14 Maart zijn we begonnen met de repetities van het nieuwe “Iepenloftspul Simke”. De uitvoeringen hiervan zijn in september. Het is het 3e openluchtgebeuren in Harkema. Van de 2 vorige spelen heb ik tijdens de repetitieprocessen allerlei opnames gemaakt en “making of” DVD’s gemaakt. Dit jaar hebben we in ons team een acteur, Dick Jansen, die o.a ook programmamaker is en in het bezit van veel kennis en goeie professionele apparatuur. Dit seizoen verdelen we dus een beetje de taken en gaan we al samenwerkend alles vastleggen op de gevoelige band.
Eén van de doelen is een aantal afleveringen “Simke Nijs” te maken. In het Fries een aantal korte flitsen over van alles en nog wat rond het Iepenloftspul. Gisteravond is het eerste Nijs op Youtube gezet. Na een aantal uren samen filmen, monteren en mijnerzijds veel informatie verwerken is dit het resultaat:
De tranen rollen nog niet, maar er zit wel een dikke kluit ergens halverwege maag en mond… hij gaat weg, mijn caravan. Einde verhaal… een wens die nu niet uit komt. Uren heb ik gesloopt, gezaagd, getimmerd, geschuurd, geverfd. En ja, dat wat af is, is mooi. Vind ik dan. Allerlei spulletjes verzameld, genaaid, gemaakt. Helaas pindakaas…
Hij lekt. Het is te moeilijk, te zwaar en misschien ook te kostbaar om dat te repareren. Kan het lek niet eens vinden. Er lagen spulletjes nat beschimmeld op de tafel, de verf bladert af in de natte hoek. Ik ben er klaar mee. Ik ga niet nog een lente (niezend, want hij staat naast een Berk) en een zomer mijn ziel en zaligheid geven aan dat ding.
Ben ‘m nu aan het leeghalen, met mijn snoet op onweer. Ik ben niet aanspreekbaar want dan ga ik brullen. Ik doe het rolgordijn naar beneden in de keuken, want dan zie ik ‘m niet meer. Nu maar hopen dat iemand zo lief is om hem te willen hebben en af te halen. Helemaal voor niks, leuk als lila jeugdhonk of zo…. 😉
Of goedgelovig… niet van deze tijd?
