.. uit het hoge noorden.
We hebben totaal zo’n 8000 km gereden in 3 weken en wanneer je op de wereldbol kijkt is het maar een heel klein stukje. Maar zoveel rijden in zo’n korte tijd doen we niet weer. Het was prachtig maar we zijn helemaal murf. Zo aan het eind van de tweede week zaten we naar buiten te kijken naar het schitterende landschap, en alles wat je dan nog kunt zeggen is… “leuk…”
De hersencellen zijn dan al helemaal gevuld met indrukken en verlang je alleen nog naar rust. Maar ja, we moesten nog zo’n 3000 km rijden naar huis. Maar onvergetelijke indrukken, dat wel!
Allereerst zijn we via de Puttgarden-veerboot naar Denemarken gereisd en hebben we een zijsprongetje gemaakt naar het eilandje Møn waar we ons busje hebben neergeplant voor de eerste overnachting. Een paar jaar terug zijn er grote stukken witte krijtrotsen naar beneden gestort, maar er is nog genoeg over en het is er erg mooi.
Daarna zijn we doorgereden naar Helsingør en via Zweden naar Noorwegen gereden. Toen we na een paar dagen rijden op de poolcirkel waren besloten we om door te rijden naar Hammerfest, het onbereikbare stadje uit mijn kindertijd. De meester wees dan met zijn stok dat hoogste rode stipje op de kaart van Europa aan en dat was dan Hammerfest. Ik ben er 45 jaar later in geslaagd het stipje te bereiken. Geen mooi stadje, het draait daar allemaal om de olie. Koud was het daar ook niet echt en al helemaal niet donker. In tegendeel, 24 uren per dag dag/zonlicht. Ook een redelijk druk plekje zo hoog op de kaart. En erg modern allemaal. Hoofdzakelijk Noren, Russen, en Samen (Lappen) wonen daar.
In de plaatselijke bibliotheek kon ik even internetten. Even contact met “thuis”. Raar gevoel was dat, zo ver weg en dan even weer zo dichtbij thuis. Ben blij dat ik er ben geweest.
Dan de twijfel… wel naar het circus op de Noordkaap of niet…. eh… “We zijn zo dichtbij… Ach, we hoeven niet zo nodig en we zijn al ver genoeg…. Het is maar 1 dagje heen en weer rijden…. Nee, we zakken weer naar het zuiden… Hup! We gaan!”
We zijn gegaan en het was druk op de Noordkaap. Tenminste.. van 22:00 tot 0:30 uur. Toen waren de 35 (!!!) touringcar-bussen en een helicopter weer vertrokken en stonden alleen de campers en tentjes nog op de Kaap. Wij ook dus. Overnachten op de Noordkaap heeft wel wat! De middernachtzon zat grotendeels achter de wolken, maar toen ik in mijn bedje lag om 1:00 uur scheen hij op mijn kruintje en het boek wat ik aan het lezen was. Zalig…
Toen kregen we pech… De achterste remblokjes en remschijven moesten worden vervangen. In het hoge Noorden is alles wel te krijgen, maar het duurt wel even wat langer voordat je bij een garage bent die alles in voorraad heeft. Maar, het lukte allemaal en een paar dagen later reden we met gloednieuwe remschijven door Fins en Zweeds Lapland terug naar Narvik in Noorwegen. O, wat is het daar mooi! De Lofoten hebben we rechts laten liggen, geen tijd genoeg… Maar heel Noorwegen is daar mooi. Ja, waar is Noorwegen eigenlijk niet mooi?
Moe…, niet uitgekeken maar geen indrukken meer kunnen verwerken. Alles is mooi maar we worden ouder hè? We besloten om langzaam weer verder te zakken. Al zakkende de kilometertjes terugrijdend kwamen we op die hoogte in Noorwegen waar vrienden van ons aan de kust wonen. In Saetervika, een klein plaatsje van plm. 60 inwoners, zo’n 2 uurtjes rijden van Namsos boven Trondheim. Oene is daar beroepsvisser geworden en gaat met zijn bootje en vispartner de zee op om te vangen uiteraard. We zijn een paar dagen bij hen geweest en zijn ook meegevaren de zee op. Tjee… wat een leventje! Ik zou zo willen emigreren hoor, maar ik kan mijn kinderen en kleinkinderen niet missen. En ik ben gelukkig in mijn eigen landje, dus waarom zouden we…. maar het kriebelt wel….
Vorig jaar waren we ook bij Oene en Petra en 7-7-7 werd Bente geboren. Nu werd ze dus 1 jaar. We zijn echter de 6e juli weer verder naar het zuiden gereisd. Het kadootje kreeg Bente een dagje eerder…
Op dit moment kan ik me lang niet alles meer herinneren wat we verder hebben gedaan. Ik heb tijdens het reizen mijn knutselkoffertje gepakt en “heb heel therapeutisch creatief zitten zijn”. Door een lichte handicap kan ik niet lang achterelkaar autorijden en is die taak voor mijn toegewijde echtgenoot. Hij doet dat zonder mopperen, de schat.
We wilden niet weer door Zweden rijden en hadden ook nog een doel in Denemarken. Daarom zijn we met de veerboot Larvik (Noorwegen) – Hirtshals (Denemarken) overgestoken.
In het Deense plaatsje Ry, vlakbij Skanderborg, woonden Ruth en Jacob. (Zie ook mijn webpagina http://denemarken.trompke.nl) Door de jaren heen erg goeie kennissen geworden van ons. In september vorig jaar is Jacob overleden en was Ruth genoodzaakt te verhuizen. We zijn naar een dochter van Jacob geweest en hebben Jacob’s graf bezocht. Daarna zijn we naar Ruth gegaan.
Ribe stond ook nog op mijn verlanglijstje. Ik bezoek daar, wanneer we langs Ribe komen, altijd het winkeltje met poppenhuis-spulletjes. Nu hebben we dat niet meer gedaan en zijn we doorgereden. Het was wel goed zo. Via kleine weggetjes in Noord-Duitsland, de pont over de Elbe en de Wesertunnel heeft Garmin ons weer naar huis gegidst. Makkelijk zo’n apparaat…
—
Reacties:
prachtig verslag weer hanny……..ik kan hier zo van genieten hoor dank je wel……
gr marja
marja balvers (URL) – 12 07 08 – 20:01
Erg leuk verslag en foto’s Hanny. Heerlijk eigenlijk dat je deze weken gewoon bent gegaan waar je maar wilde … dat is toch luxe. Al zijn het enorm veel kilometers geweest (daar ontkom je niet aan volgens mij daar in het hoge noorden) … de beelden die je gezien hebt zullen onvergetelijk zijn. Ik ben er zelf nooit geweest, maar hte lijkt me echt een totaal andere wereld.
Marmod – 15 07 08 – 13:42
