’t Is koud buiten, het waait hard. Vannacht 20 mps. Het huis kraakt en schud heen en weer, maar het bedje ligt lekker warm en het huis staat er al eventjes dus zal nu ook wel blijven staan. Rond half vijf vanochtend stappen we uit bed, de familie van Dijk vertrekt naar het zuiden, naar daar waar wij net vandaan zijn gekomen. Na een aantal knuffels en gezwaai kruipen we om 6 uur weer in ons bed. Ach, we zijn doodmoe, maar echt slapen doen we niet. 9 Uur wordt het licht buiten. De zon staat en blijft laag. Prachtig vind ik dat. Je krijgt dan zo’n gouden licht op de blauwe sneeuw en de grauwe zee. Tussen de wolken en de zee verschijnt een lange oranje lichtbaan. De zon schuift zo langs de horizon van links naar rechts. Totdat ie… floep.. rond 15:00 uur onder de horizon zakt.
Gisteravond zijn we naar Saetervika gereden vanaf Trondheim. Een rit van dik 4 uur nu er zoveel sneeuw ligt. Halverwege in een groot winkelcentrum de nodige proviant ingeslagen en dan weer verder door het sprookjesachtige Noorse landschap. Het is inmiddels donker, tenminste de lucht die bezaaid is met heldere sterren. Er ligt veel sneeuw en al rijdend zie ik duizenden “kerstbomen” langs de weg, meterslange ijspegels aan de rotsen hangen, besneeuwde bergjes en witte glooiende weilanden. Een beetje spookachtig zo in de nacht, maar zoooo mooi! Hier en daar verlichte huisjes met allerlei kerstversiering in de tuin en veel sneeuw. De laatste 40 km zijn erg eenzaam. Het smalle besneeuwde en bezande weggetje slingert door de bergjes van 600 m hoog, langs meertjes en fjorden. Het is erg glad, maar we rijden op spijkerbanden. Harder dan 40 km kunnen we niet rijden. Foto’s kan ik niet maken vanuit de rijdende auto. Wel heb ik gefilmd, maar volgens mij is dat niet veel soeps geworden. Het begint steeds harder te waaien, De sneeuw waait alle kanten op en stuift soms zo erg op dat we geen hand voor ogen zien. Maar Oene, inmiddels een “echte” Noorman, lacht een beetje en tuft lekker door. Op bepaalde plekjes rijdt hij stapvoets. Hij doet dat omdat daar altijd veel elanden zijn en hij er liever geen tegen de auto krijgt. De mobieltjes hebben over zo’n 20 km lengte geen bereik en verkeer is er niet, dus voorzichtigheid is geen overbodige luxe.
Er ligt steeds minder sneeuw, deels omdat het wegwaait en deels omdat we bij de kust komen waarlangs de warme golfstroom kabbelt. Nou ja kabbelen doet de zee nu niet. Hij is best wild… De wind maakt het erg koud. In de auto hebben we daar weinig last van, maar wanneer wij om 18:00 op de plaats van bestemming de portier openen krijgen we de volle koude laag. Snel naar binnen, naar de houtkachel. Het eten staat klaar, de buurtjes komen dag zeggen, de kleintjes worden geknuffeld en die willen spelen. We krijgen instructies, handleidingen en cursus noodoplossingen. Want er kan veel gebeuren in een houten huisje aan de kust midden in de winter. De stroom valt zo nu en dan uit, wat moet je doen in geval van ziekte of brand? Pfffttt… Echt simpel is het hier niet in de middle of nowhere. Rond de klok van 11 gaan we naar bed, helemaal op…
Nu zijn we met z’n tweetjes, de hond Gizmo, 2 papagaaien, het aquarium en de kippen. We slepen met hout, stoken de kachel, voeren de kippen, laten de hond uit, inspecteren het huis en have. Geen gaas los? Vanwege de vossen. Dak van de kas stevig genoeg? Niet teveel sneeuw op het dak? Leidingen niet bevroren? Waar ligt dit? Waar is dat?
Maar het is nu al genieten! De hond blaft en wil even naar buiten. Hij is nogal vrijgevochten en speels, dus hij moet wel even achter het hek naast de kippenren. “Even” naar buiten gaat niet. Eerst dik inpakken en goed schoeisel aan. ’t Is glad, waait en is erg koud.
Op dit moment is het twee uur. De wind gaat ietsjes liggen volgens mij, maar het wordt al schemerig buiten. De horizon is prachtig! Het is hier zoooo mooi! Ik ga niet echt meer uitgebreid naar buiten vandaag. Ben nog moe en moet zo ook proberen wat voedsel te bereiden. Wat? Geen flauw idee nog. En het is hier gezellig in huis. Petra heeft een kerstboom versierd en die staat met vrolijke lichtjes en ballen hier naast mij te pronken.
Oene heeft een paar dagen terug het eerste Noorderlicht gezien. Vannacht is het hopelijk helder en misschien treffen we het… wie weet.
