Trompke weblog en Art

… bewerkte ik deze schoolagenda’s, schreef ik in een dagschrift en kreeg ik echte brieven…
Ik heb ze tijdens het opruimen terug gevonden. Vier oude schoolagenda’s van de jaren 1968 t/m 1973, een oud dagschrift uit 1968 en een aantal brieven met een postzegel van 25 cent erop. Dat wordt herinneringen ophalen de komende tijd. Naast mijn opruimwerkzaamheden zo nu en dan even mijmeren over toen.
In 1968 was ik 14 jaar, net mijn 1e horloge gekregen op mijn verjaardag en cupmaat AAAAA. Korte minirokjes en eeuwig verliefd. Er zit zelfs nog een brief tussen de stapel die ik zelf heb geschreven aan mijn grote onbeantwoorde liefde van toen. Heb ‘m nooit verstuurd dus….

—

Reacties:

Och wat leuk dat je dit heb terug gevonden maar bovenal dus ook bewaard!
gezellig met een pot thee en maar mijmeren over dat meisje van toen … ik hoop dat je er met veel plezier doorheen zal bladeren ….

trouwens … AA AAA ik wist helemaal niet dat, dat bestond … weer wat geleerd 😉
Gadisa (Email) (URL) – 08 12 08 – 17:06

Gaaf!!! Ow ik zou willen dat ik ze nog had. Je zag erg tegen het opruimen op, maar dit zijn toch wel schatten om te vinden toch???

(pfff Gadies, wat ben jij een uitslover, zeker met grote geboren???)
Marmod (Email) (URL) – 08 12 08 – 20:39

@Marmod:kijkt echt heel verbaasd ehm heb ik iets gemist? … als ik iets verkeerds heb geschreven sorry dan 🙁
Gadisa (Email) (URL) – 17 12 08 – 11:21

Ik heet dan wel geen Marmod (Marmod ook niet trouwens…) maar ik heb het vermoeden dat dat op cup AAAAAA slaat…
Hanny (Email) – 17 12 08 – 12:05

@ Hanny: oooh maar dat snap ik wel, begreep alleen niet waarom ik een uitslover werd genoemd, ik wist het bestaan er gewoon echt niet vanaf en bedoelde niet dat het te klein of te groot of wat dan ook …

maar maak je geen zorgen Hanny, we kennen elkaar langer dan vandaag [marmod en ik] dus dit is geen ruzie ofzo hoor
Gadisa (Email) (URL) – 19 12 08 – 17:33

Hahahah …..

Het is gewoon hetzelfde als een man zegt: Owww heb je die dan, kleiner dan 20 cm??? Dat is ook een uitslover!
Marmod (Email) (URL) – 19 12 08 – 19:00

Petra is lid van ons miniatuur-clubje van Friesland. En ze is ook een lieve vriendin geworden. Petra is ziek, erg ziek, en ze wordt nooit weer beter. Het gaat alsmaar slechter en slechter. En wat mij nu zo verdrietig maakt is die hopeloosheid, die onmacht. En Petra? Die is altijd vrolijk en bezig met haar leven te vullen met zoveel kwaliteit als maar mogelijk is. Ze aanvaart haar ziekte als onvermijdelijk. Zij vecht maar door. Maar de laatste keer dat ik haar sprak werd ze al iets depressiever, moe was ze. Ze belde me met mijn verjaardag vanuit het ziekenhuis en kon nauwelijks praten, maar toch belde ze.
Ze lag al weer een poosje in het ziekenhuis maar wilde koste wat koste met haar nichtje, die ze als dochter beschouwt, naar Disney in Parijs. Ze is gegaan. Pure wilskracht heeft haar gebracht. Maar weer terug belandde ze weer in het ziekenhuis. Daar ligt ze nu nog. Ze wil percee naar de poppenhuisbeurs in Peize, maar ik ben bang dat niet gaat lukken.
Een andere vriendin houdt me op de hoogte hoe het gaat. Zij belt elke dag met Petra. Ik ben te laf. Ik durf niet te bellen en vreselijk vind ik dat. Dat ik dat niet durf. “Gewoon doen!”, zeg ik dan tegen mijzelf. Maar ik doe het niet. Ik ga liever naar haar toe, breng dan wat leuke doe-het-zelf-pakketjes mee en wat andere mini-spulletjes. Wanneer het haar lukt zit ze te knutselen in bed. Ze maakt van tevoren thuis allerlei pakketjes die ze mee kan nemen naar ons knutselclubje of naar het ziekenhuis. En daar zit ze dan, in bed knutselend bezig met bloemetjes en andere minifrutsels. Dat mini-gebeuren krikt haar helemaal weer op. Als het therapeutisch werkt voor iemand dan is dat wel voor Petra. Dolenthousiast is ze wanneer ze weer iets heeft ontdekt of uitgevonden.
Ik heb veel bewondering voor Petra. Zoals zij in het leven staat. Zo positief en verdraagzaam, vriendelijk en begripvol. Ze is al dankbaar wanneer ik alleen maar aan haar denk ook al zou ik helemaal niks van me laten horen.
Ik hoop dat ze er weer bovenop komt en opnieuw de kracht vindt om naar ons clubje te komen. Maar ik hoop ook dat haar leven kwaliteit houdt, dat ze blijft wie ze is en niet wegzakt in een poel van ellende en depressie. Ik kan daar niet veel toe bijdragen, maar ik ga wel mijn best doen voor dat kleine beetje. Dat beloof ik…. want is dat niet waar het om gaat in dit leven?

—

Reacties: